امید

پس از یک دوره طولانی درمان بحث‌برانگیز عباس کیارستمی در ایران پرسش‌های زیادی در افکار عمومی ایجاد شد. مردم و هوادارانش معتقد بوندد او قربانی خطای پزشکی شده و خواستار پیگیری تخلف پزشکان خاطی شدند.

سرانجام با گذشت بیش از دوماه ازمرگ کارگردان شهیرسینمای ایران، هیات بدوی سازمان نظام پزشکی پس از رسیدگی به این پرونده جنجالی حکم خود را در این باره صادر کرد.

اعضای هیات بدوی نظام پزشکی پس از چند جلسه رسیدگی به پرونده که باحضور اعضای تیم کارشناسی منتخب، وکلا و خانواده مرحوم کیارستمی، تیم پزشکی و مسولان بیمارستان جم صورت گرفت رأی خود را صادرکرده اند.

بر اساس این گزارش و باتوجه به کیفرخواست مطروحه، پزشک معالج مرحوم کیارستمی در چهار مورد از سوی هیات کارشناسی مقصر شناخته است. این موارد نیز عبارتند از:1 ) اقدام دیرهنگام برای عمل جراحی 2) پاره شدن هالب بیمار 3) انجام نشدن مشاوره‌های به موقع 4) رهاکردن مریض پس ازعمل جراحی؛ به این ترتیب هیات بدوی دادگاه نظام پزشکی پس از بررسی‌های نهایی، پزشک معالج را به محرومیت محدود از طبابت (کمترازیک سال) محکوم کرده است.

لازم به یادآوری است که این حکم به زودی به طرفین پرونده ابلاغ خواهد شد و هردوطرف نیز حق اعتراض نسبت به حکم صادره راخواهند داشت. گفتنی است قصور سایر عوامل بیمارستان نیز در مرحله دیگری مورد رسیدگی قرار خواهد گرفت.

معاون پشتیبانی سازمان نظام پزشکی و نائب‌رئیس امجمع انجمن‌های علمی گروه پزشکی، اما به پرونده مذکور و حاشیه‌های پیرامون آن به عنوان پدیده اجتماعی می‌نگرد و معتقد است این نوع حاشیه‌سازی‌ها جرات را از پزشکان می‌گیرد و پزشک در شرایط دشوار و با در نظر گرفتن حاشیه‌هایی که به وقوع خواهد پیوست، ترجیح می‌دهد کاری برای بیمار انجام ندهد و به مرور سلب اعتمادی دو طرفه میان پزشک و بیمار صورت می‌گیرد. دکتر عزت الله گل‌علیزاده معتقد است که درصد خطاهای پزشکی پزشکان ایرانی از پزشکان کشورهای دیگر بیشتر نیست ضمن این‌که به این موضوع هم اشاره می‌کند که پزشک آقای کیارستمی رابطه خوبی با او داشت و مخالف خارج رفتن او برای ادامه درمان بود؛ شاید در این صورت آقای کیارستمی از دنیا نمی‌رفت و آن وقت بود که دیگر شکایتی هم بابت قصور پزشکی صورت نمی‌گرفت.

بررسی چنین پرونده‌هایی باید دور از فضای رسانه‌ای باشد

معاون پشتیبانی سازمان نظام پزشکی به «امید ایرانیان» می‌گوید: «خطای پزشکی جزئی از پزشکی است و در تمام کشورها وجود دارد؛ به هر صورت یک پزشک نمی‌خواهد برای بیمارش مشکلی به وجود بیاید. در مورد پرونده آقای کیارستمی هم این مشکلی بود که ناخواسته به وجود آمد؛ شاید موراد قصور برای بیماران دیگر هم به وجود بیاد اما به این دلیل که آقای کیارستمی از محبوبیت و شهرت بالایی برخوردار بود و مورد علاقه و توجه مردم بود، تا این حد پررنگ شد.»

گل‌علیزاده می‌گوید: «معتقد هستم که بررسی چنین پرونده‌هایی باید دور از فضای رسانه‌ای باشد؛ و اگر همکاری این قصور را مرتکب شده باشد، سیستم انتظامی به آن رسیدگی کند. این‌که انگشت اتهام را به سوی کل جامعه پزشکی بگیریم، کار صحیحی نیست. آن‌چه مسلم است این است که در هیات‌های انتظامی هم نماینده پزشکی قانونی حضور دارد و هم نماینده دستگاه قضایی ضمن این‌که تعدادی پزشک مجرب هم هستند که پرونده‌ها را از زوایای مختلف رسیدگی کنند. متاسفانه در مورد پرونده آقای کیارستمی پیش‌داوری شد»

 فعالیت پزشکان نباید متوقف شود

او ادامه می‌دهد: «به هر حال اگر پزشک ناخواسته قصوری را مرتکب شده باشد باید باز هم به طبابتش ادامه دهد؛ و این نکته مد نظر قرار بگیرد ضمن این‌که تحت هر شرایط حقوق بیمار هم مدنظر قرارگرفته شود. اما فضاسازی رسانه‌ای و دامن زدن به خطاهای پزشکی باعث سلب اعتماد بین پزشک و بیمار می‌شود که بسیار بد است و از آن بدتر، سلب اعتماد پزشک از یمار و خانواده بیمار است؛ این خیلی بد است؛ اگر قرار باشد این فضاسازی‌ها عرصه را آن‌قد برای پزشک تنگ کند، شرایطی به وجود می‌آید که برای نمونه یک پزشک جراحی در مرکز درمانی یک شهرستان که امکانات درمانی ندارد، خدمت می‌کند دیگر جرات نمی‌کند بیماری را که خطر بالا دارد در آن مرکز رسیدگی کند و ممکن است ترجیح دهد که بیمار اعزام شود به مراکز درمانی شهرهای اطراف و همین نقل و انتقال ممکن است به بهای از دست دادن جان بیمار تمام شود. معتقدم باید ضن این‌که تلاش شود خطاهای پزشکی کم شود این اصل هم وجودداشته باشد که جرات پزشک از او گرفته نشود چون قصد و نیتی هم در انجام خطاهای پزشکی وجود ندارد. ضمن این‌که پزشک آقای کیارستمی، ارتباط بسیار تنگاتنگی با مرحوم داشتند؛ تا مدت‌ها منزل ایشان می‌رفتند و حتی با هم فیلم‌های اکران شده و اکران‌نشده را می‌دیدند و حتی به ایشان توصیه کرده بودند که برای ادامه درمان به خارج از کشور نروند.

شاید کیارستمی زنده می‌ماند

شاید اگر خانواده آقای کیارستمی (و البته با رضایت ایشان) او را برای درمان به خارج از کشور نمی‌بردند این اتفاق نمی‌افتاد هرچند مرگ دست خدا است اما اگر این اتفاق نمی‌افتاد و ایشان درمانشان با موفقت در ایران ادامه پیدا می‌کرد، قصورها هم دیده نمی‌شد و شکایتی هم نمی‌شد.

اما به هر حال این اتفاق افتاد و نه تنها جامعه هنری که جامعه پزشکی را هم بسیار آزرده کرد؛ ایشان انسان بزرگی بودند ضمن این‌که جامعه پزشکی زمانی‌که با یک بیمار سر و کار دارد، فارغ از اسم و رسم او فارغ از دین و مذهب او به تنها چیزی که توجه دارد درمان بیمار است.