امید

 در حال حاضر بخشی از خواسته‌های این نهاد بین‌المللی برآورده شده و ایران بخشی از این لوایح که مربوط به پولشویی و مبارزه با تامین مالی تروریسم را تصویب و ابلاغ کرده است. البته تکمیل نشده و بخش آخر که خود لایحه سی‌اف‌تی هست، مورد مذاکره و بحث در مجمع تشخیص مصلحت نظام است. از آنجا که موضوع حساس است به نظر می‌رسد تمدید مهلت چهارماه فرصت خوبی است و شاید بهتر باشد نخواهیم مسأله را به گذشت زمان ارجاع دهیم. به طوری که مسئولان نظام به نحوی برنامه‌ریزی کنند که به یک اجماع در مورد اینکه با این لوایح چگونه رفتار کنیم، برسند. قدر مسلم احتیاج داریم، بتوانیم مبادلات پولی و بانکی با نهادهای بین‌المللی داشته باشیم و بدون این مبادلات اصلا امکان حیات اقتصادی وجود ندارد. ما نمی‌توانیم دور ایران دیوار بکشیم و مبادلات را محصور و محدود به دامنه داخل مرزهایمان کنیم. حتما به مبادلات گسترده اقتصادی با خارج کشور نیاز داریم چه از حیث واردات کالاهای مختلف مورد نیازمان و چه از حیث صادرات کالاهای مازاد؛ نفت و محصولات پتروشیمی که داریم. همین الان مورد گوشت را نگاه کنید که اگر نتوانیم وارد کشور کنیم، مردم دچار فقر غذایی خواهند شد. اگر نتوانیم خوراک طیور و دام را وارد کنیم، صنعت مرغداری‌مان دچار مشکل خواهد شد. به هر حال درست است که ایران کشور گسترده‌ای است و بسیاری از حلقه‌های اقتصادی را داخل خودش دارد ولی در دنیا هیچ کشوری حتی کشورهایی که از همه مواهب طبیعی هم برخوردار هستند، نمی‌توانند یک حلقه بسته‌ای از امکانات را داشته باشند و نیاز به مبادلات گسترده تجاری دارند. در سمت دیگر مسأله هم باید نگران این باشیم که در این شرایط بحرانی که آمریکا و کشورهای همپیمان و همسوی با آن درصدد اعمال فشار اقتصای به ما هستند و می‌خواهند حلقه تحریم‌ها را علیه ما تنگ‌تر کنند، باید به گونه‌ای رفتار کنیم که دست آنها برای اعمال فشار بر ایران باز نشود. بخشی از مخالفان «اف‌ای‌تی‌اف» صرفا با تعصب صحبت می‌کنند و استدلال قوی و محکمی نمی‌آورند، اما قوی‌ترین استدلالی که مطرح می‌کنند و بحثی که روی آن دست می‌گذارند، مسأله تحریم‌هاست که اگر وارد این پیمان شویم، آن‌وقت دیگر نمی‌توانیم دور از چشم آمریکایی‌ها و وزارت خزانه‌داری آمریکا مبادلات پولی و بانکی داشته باشیم. در هر حال اینها نیاز به کارشناسی خیلی جدی دارد و باید به نحوی برنامه‌ریزی کرد و راه‌حل‌ها را جلو برد که هم بتوانیم در این شرایط حساس در برابر فشار تحریم‌ها مقاومت کنیم و هم راه همکاری‌های بین‌المللی را به روی خودمان نبندیم. این کارها یک ظرافت ویژه‌ای دارد و باید همه نهادهای تخصصی و دولت دست به دست هم دهند تا به راه‌حل خوبی برسند. از طرف دیگر به نظر می‌رسد مسأله تعداد مخالفان در مجمع تشخیص مصلحت نظام نسبت به موافقان شاید خیلی حساس نباشد. چون این موضوع صرفا به شمارش رأی مربوط نمی‌شود.

 مسأله اساسی این است که در سطح عالی نظام و نهادهای عالی تصمیم گیرنده بتوانیم به راه‌حل‌های مناسب برسیم تا ضمن اینکه امکان دور زدن تحریم‌ها و مقاومت در برابر فشار آمریکایی‌ها وجود داشته باشد، امکان همکاری با کشورهای دیگر هم امکان‌پذیرباشد که به نظر می‌رسد این دو نکته به نحوی مورد اتفاق باشد. البته واقعا کسانی هم هستند که کاری به این حرف‌ها ندارند، چشم‌هایشان را می‌بندند و می‌گویند که مخالفیم! به نظر می‌رسد که آنها را باید کنار بگذاریم چون کاری از پیش نمی‌توانند ببرند. اما در بین کسانی که واقعا مصلحت ایران را می‌خواهند و فکر می‌کنم اکثریت مجمع را تشکیل می‌دهند، این دو دیدگاه و نظر مطرح است. اگر یک جمع‌بندی کارشناسی حاصل شود و به‌خصوص جناح دولت بتوانند راه‌حل‌های عملی و مناسبی- که قطعا بسیاری از آنها هم قابل بازگویی برای عموم نیست و به شکل محرمانه باید در محافل تصمیم‌گیر مطرح شود- را ارائه دهند، می‌توانیم امید داشته باشیم که این لایحه به شکل مناسبی با تحفظاتی که ایران مطرح خواهد کرد، به تصویب برسد.