امید

اما معنای دولت وفاق ملی فقط این نیست که پزشکیان به اصولگرایان پست بدهد بلکه باید از طیف های دیگر نیز برای تشکیل دولتش استفاده کند که این کار را هم کرد.

دولت وفاق ملی، البته صرفاً به معنای این هم نیست که از همه جریان ها در دولت حضور داشته باشند، بلکه معنای وسیع تر و دقیق ترش این است که سیاست ها و رویکردهای دولت، نفع عمومی و ملی داشته باشند و صرفاً منتفع کننده یک جریان فکری و سیاسی خاص نباشند.
در واقع دولت باید مانند پدری مهربان، چتر حمایتی اش را بر سر همه مردم بگستراند. به نظر می رسد پزشکیان به این معنا هم معتقد و پایبند است؛ این را می توان از دستور صریح و امیدبخش او به بازگشت همه استادان و دانشجوبانی که در سال های اخیر از دانشگاه اخراج شده اند، اشاره کرد.

جالب اینجاست تندروهای اصولگرا - همان جریان تمامیت خواهی که "وفاق ملی" را تا زمانی که زمینه حضور آنها در قدرت بود، می ستود و رقص سیاسی می کرد - از این که پزشکیان، از طیف های مخالف آنها در دولت استفاده کرده، دچار تیک عصبی شده است و از این که "وفاق ملی" شامل دانشگاهیانی که از دانشگاه رانده شده اند نیز شده، جیغ می کشند.

  این رفتار، کاملاً قابل پیش بینی بود و البته هنگامی که سیاست های دولت در زمینه گشایش های اجتماعی و سیاسی دیگر نیز اجرایی شوند می توان انتظار جیغ و دادهای بلندتری داشت؛ آنها مانند بچه های نازپروده و سوسولی بار آمده اند که همه چیز را برای خودشان می خواهند و کشور و امکاناتش را مانند "اسباب بازی" هایی می دانند که باید به عنوان "بازیچه"(!)، دست خودشان باشد؛ این "خودخواهی و دگر ستیزی"، مشکل عمده ای است که ایران عزیر ما، سال هاست گرفتارش شده و امید که پزشکیان بتواند با قاطعیت و صلابت، مقابل این "طائفه همیشه طلبکار از خود متشکر" بایستد و ایران و نظام جمهوری اسلامی را از دست شان نجات دهد، درست همان گونه که نهج البلاغه می آموزد.