امید

آقای لاریجانی با 173 رأی به ریاست مجلس شورای اسلامی رسید و آقای عارف 103 رأی کسب کرد و طبعا کرسی رییس را به دست نیاورد.

به سادگی می توان حدس زد رسانه های منتقد دولت و مخالف اصلاحات فردا تیتر بزنند: «عارف، ناکام ماند» یا «دست امیدی ها کوتاه ماند».

برخی هم ممکن است خرده بگیرند که بهتر بود عارف کاندیدا نمی شد و متقابلا امتیاز می گرفت. اما اگر او نامزد نشده بود و لاریجانی مثلا با 250 رأی رییس می شد از کجا مشخص می شد پشتوانه اختصاصی آرای عارف چقدر است؟

اکنون اما مشخص و بدیهی است که عارف حداقل 103 رأی را نمایندگی می کند. رای عارف برای ریاست کف آرای فراکسیون «امید» و رای مسعود پزشکیان ( نماینده تبریز و وزیر بهداشت دولت اصلاحات) سقف آرای این فراکسیون به حساب می آید.

درباره انتخابات هیأت رییسه موقت مجلس دهم چند نکته را می توان یادآور شد:

1- اقدام عارف در رقابت برای کسب ریاست کاملا اخلاقی و مفید بود. چرا که یک میلیون و 600 هزار نفر از مردم تهران به او رأی نداده بودند تا به نفع دیگری کنار برود و نامزد شدن او انجام وظیفه وکالت بود و حالا تکلیف از او ساقط شده است.

چنان که پیش تر نیز نوشتیم اگر در انتخابات ریاست جمهوری کنار نمی رفت بازی را خراب کرده  بود اما این بار او نه تنها بازی را به هم نزده که مرزبندی ها را شفاف کرده است. پیش بینی می شود که دکتر عارف برای ریاست دایم کاندیدا نشود. بنا بر این لازم بود این عدد 103 مشخص شود و از این نظر با مجلس قبلی متمایز می شود که حداد عادل – لاریجانی هم در موقت رقابت کردند و هم در دایم.

2- آرای عارف (103 رأی) را نه با آرای لاریجانی که با تعداد کرسی های اصلاح طلبان در مجلس قبل باید مقایسه کرد. به یاد آوریم که دبیر کل مجمع روحانیون مبارز در انتخابات مجلس قبل گفته بود « اگر کسانی دل و دماغ دارند خودشان کاندیدا شوند».

یعنی هیچ امیدی وجود نداشت و به جز تک صداهایی شنیده نمی شد که تازه مهم ترین آنها از علی مطهری بود که به اصلاح طلبی شهرت نداشت. ولی حالا با وجود همه رد صلاحیت ها 103 نفر از 279 نماینده به معاون اول دولت اصلاحات و 154 نفر از این جمع به وزیر بهداشت همان دولت که در مجلس قبلی مواضع نزدیک به علی مطهری اتخاذ می کرد رأی دادند.

3- فاصله آرای علی مطهری (132) با آرای نایب رییس دوم (136) تنها 4 رأی است. یعنی اگر آرای مردم اصفهان به مینو خالقی را باطل نکرده بودند یا کار برخی حوزه ها به بازشماری نرسیده یا در یک مورد باطل نشده بود چه بسا با همین 4 یا 5 رأی نایب رییس دوم شده بود و هنوز هم محتمل است که در رای گیری بعدی برای هیات رییسه دایم مطهری این 4 رای را به دست آورد و نایب رییس دوم شود.

4- هر چند منتقدان دولت و مخالفان برجام هلهله می کنند که در رقابت لاریجانی – عارف یک اصول گرا به ریاست رسیده اما خودشان هم می دانند و از یاد نبرده ایم که رادیکال ها چگونه به لاریجانی می تاختند و به خصوص بر سر برجام بر سر او فریاد می کشیدند.

یکی از مشهور ترین تصاویر مجلس نهم همان عکسی است که حمید رسایی نوشته ای با این مضمون در دست دارد: «دوپینگ لاریجانی اثر نکرد». 
                                                                                     
طعنه ای به تلاش لاریجانی برای ماندن فرجی دانا در وزارت علوم. نمی خواهیم ادعا کنیم لاریجانی اصول گرا نیست اما نمی توانیم از یاد ببریم که اگر حامی لاریجانی بودند و او را اصول گرا می دانستند درقم از او حمایت می کردند نه این که تمام تلاش خود را به کار گیرند از قم هم راه پیدا نکند.

5- از همین حالا شروع شده و برخی در پیام های تلگرامی شماتت می کنند و طعنه می زنند که مگر قرار نبود مجلس امید تشکیل شود؟ آیا این مجلس امید است؟ در حالی که مشخص نیست چه کسی را شماتت و متهم به کم کاری می کنند. عارف آیا می توانست بقیه نمایندگان را وادارد به به او رأی دهند یا اگر شورای نگهبان 90 درصد نامزدهای اصلاح طلب را رد صلاحیت کرد و در برخی شهرها از سر ناچاری از کاندیدای غیر اصلاح طلب اما هوادار برجام حمایت کردند او مقصر است؟

یادمان باشد روحانی هم که تازه رییس جمهور شده بود تا یک ماه تیتر می زدند و تحلیل می کردند که او اصول گراست تا رای دهندگان به او با تصویر  اصلاح طلبی را مأیوس کنند اما حالا تمام تلاش‌شان بر این است که دوران ریاست جمهوری او را یک دوره‌ای کنند.

فردا که دولت چند وزیر را تغییر دهد و کابینه را ترمیم کند یا لایحه بدهد و همین مجلس تصویب کند یا طرح هایی به تصویب برسد که باب میل نابرجامی ها نیست آن گاه از شدت هلهله مدعیان موفقیت به خاطر ریاست علی لاریجانی مانند تظاهر به اصول‌گرا دانستن حسن روحانی هم کاسته شود چون خودشان هم بهتر می دانند این لاریجانی، دورترین لاریجانی است به آنان.

فردا که پیشگاه حقیقت شود
شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد...