امید

   عبدالله نوري در مقدمه يادداشت خود عنوان كرد: «در خانواده‌اي متولد شدم كه به لحاظ باورهاي ديني، ضد رژيم پهلوي بودند. رفته‌رفته ‏هرچه ‏بزرگ‌تر شدم با سياست آشنا و علاقه‌ام به مرحوم امام خميني عميق و عميق‌تر ‏‏و به كساني كه مسير امام را نمي‌پيمودند، كمتر مي‌شد و قضاوت ‏خوبي نسبت به آنها ‏نداشته، حساسيتم نسبت به آنها هر روز بيشتر مي‌شد.» نوري در ادامه از علاقه‌مندي خود به حضرت امام ياد كرد و گفت: «آنچنان ‏شيفته امام خميني بودم كه هر فكر و عمل متفاوت با حركت امام را باطل و ناشي ‏از هوي ‏و هوس يا ترس و بزدلي يا رفاه طلبي يا ارتباط با رژيم شاه مي‌دانستم و ‏امثال من ‏هم در ميان طلاب و روحانيوني كه به سياست سرك مي‌كشيدند كم نبود. صفر و صدي ‏مي‌‏انديشيديم. همه خوبي‌ها را در مرحوم امام خميني مي‌ديديم و در مقابل، همه ‏اشتباهات و ‏تاريكي‌ها را در علما و مراجعي كه با نظرات امام زاويه داشتند، جست‌وجو مي‌كرديم.» اين چهره سياسي اصلاح‌طلب افزود: «بر اين باور بوديم كه مگر وضعيت فساد و تباهي را در جامعه و دستگاه سلطنت نمي‌بينند؟ چرا سخني نمي‌گويند؟ چرا مراجع نجف سكوت ‏كرده‌اند؟ اگر يك روحاني در مسير امام گام‌برنمي‌داشت، مي‌گفتيم مي‌ترسد نان و ‏آبش به خطر ‏بيفتد، آن كسي كه از به خطر افتادن نان و آب خودش نمي‌ترسد، آيت‌الله ‏منتظري است ‏كه در تبعيد، در برف‌ها زمين خورده و پايش شكسته يا در زندان تحت شكنجه ‏قرار گرفته ‏است. رفتار مرحوم آيت‌الله منتظري را با ديگران مقايسه مي‌كرديم و معتقد بوديم ‏اين آقاياني ‏كه در حوزه‌ها نشسته‌اند و از امام حمايت نمي‌كنند، رفاه طلب هستند و ‏به مرور از آنها فاصله مي‌گرفتيم. بنا نداشتيم كه تحليل ديگري از سخن و رفتار آنها داشته ‏باشيم. ‏زندگي‌شان را با زندگي امام خميني و مرحوم آيت‌الله طالقاني و ديگر زندانيان سياسي ‏‏قياس مي‌كرديم، چون اصل را بر مبارزه با رژيم پهلوي به رهبري امام مي‌دانستيم. ‏تحليل ما اين بود كه همه، به خصوص روحانيون، بايد انقلابي و حامي انديشه و روش امام ‏خميني باشند و كسي كه زندگي آرام و به دور از ناملايمات سياسي را براي خود ‏‏جست‌وجو مي‌كند، نمي‌تواند مبارزه كند. حتي نسبت به آنها كه جنبه استادي نسبت به ‏‏امام داشتند و لكن مشي آنها با امام متفاوت بود همچون مرحوم آيت‌الله العظمي ‏‏بروجردي -رضوان‌الله تعالي عليه- هم معترض بوديم. (خاطرم هست كه استاد ما در مباحث علمي كه هيچگونه ‏‏ارتباطي به سياست نداشت، چنانچه مي‌خواست نظرات فقهي امام را نقد كند ما در مقام ‏‏پاسخ بر مي‌آمديم و چنانچه مي‌خواست نظرات معارضين امام را تاييد كند با او محاجه ‏‏مي‌كرديم) و در اين راستا متاسفانه چه سخنان دور از انصاف كه نمي‌گفتيم و رفتارهاي ‏نامناسبي كه نسبت به اين بزرگواران نداشتيم.» نوري در ادامه به سخنان امام اشاره كرد كه در ‏يكي از سخنان خود در قبل از پيروزي انقلاب، «تاكيد كردند كه از بي‌احترامي به ‏مراجع دوري كنيد» و گفت: «ما -متاسفانه- براي توجيه ‏كار خود مي‌پنداشتيم امام بايد همين‌گونه توصيه كند و ‏ما هم بايد به كار و روش خود ‏ادامه دهيم و چه بسا در جمع مدعيان طرفداري از امام، ‏افرادي بودند كه براي برخي ‏شخصيت‌هاي معارض با امام، پرونده جعل كردند.» اما اصل مطلب عبدالله نوري در اين قسمت از يادداشتش آمده است. او عنوان كرد: «با گذشت زمان و به مرور فهميدم: ‏۱- مطلق‌انگاري چه مثبت و چه منفي آن اشتباه است. ۲- قضاوت نسبت به عملكرد ديگران كاري بسيار مشكل و پيچيده است و لذا امروز هم نمي‌توانيم نسبت به عملكرد گذشتگان به راحتي نيت خواني كرده، حمل به صحت يا فساد كنيم. ‏۳-  بپذيريم كه همه يكسان فكر نمي‌كنند؛ ديدگاه‌ها و برداشت‌ها و جمع بندي‌ها و ‏‏نتيجه‌گيري‌ها نسبت به مسائل مي‌تواند متفاوت باشد. ‏‏۴- لزومي ندارد هر كس با ما نيست، عقد اخوت با دشمن ما بسته باشد. ‏۵- لزومي هم ندارد هر كس مانند ما نمي‌انديشد يا عملكرد متفاوتي دارد، دچار هوي و ‏‏هوس و عافيت‌طلبي و ده‌ها اتهام ديگر باشد. ‏‏۶- بهتر بود پس از پيروزي انقلاب اسلامي، هم از آغاز تا به امروز، با منتقدان و مخالفان، ‏چه در لباس روحانيت و چه دانشگاهي و چه ساير اقشار، با گذشت و سعه صدر بيشتر ‏رفتار مي‌شد. ‏‏۷- افراط در همه موارد انسان را از جاده اعتدال و انصاف خارج كرده، موجبات خسران را ‏‏فراهم مي‌كند حتي در حبّ و بغض كه «حُبّ ٌ الشيءِ يعمي و يصِمّ»، علاقه به چيزي، ‏‏انسان را كور و كر مي‌كند و درك واقعيات را از او مي‌گيرد.»نوري يادداشت خود را اين‌گونه به پايان رساند: «مدت‌ها است به فكر فرو رفته و از برخي حلاليت طلبيده‌ام، لكن برخي ديگر چشم از جهان فرو بسته‌اند و ديدار ما با آنها به ‏‏روز حساب موكول گرديد. اميد كه بار اخروي ما به ويژه در ارتباط با بندگان الهي سنگين ‏‏نباشد. ان شاءالله»

منبع: اعتماد