امید

در طول سی سال گذشته شاید بیش از نود در صد اوقات، مردم آیت‎الله خامنه‌ای را در یک لوکیشن حسینیه امام خمینی دیده اند. آدم دوست دارد گاهی کمی غیر رسمی تر و خودمانی تر هم رهبرش را ببیند. من که از قبل انقلاب از نزدیک جزو مریدان و شاگردانشان بوده ام و ساعتهای زیادی در دفتر نشر آثار ایشان از خاطراتم در مورد رهبری برنامه ضبط کرده اند، دلم برای آن ایه الله تنگ‌شده بود.

تصویرهای اندکی که دیروز در نمایشگاه کتاب از ایشان پخش شد، فرح انگیز بود. خواندن هر چهار جلد خانواده تیتو. مطالعه رمان سیاسی عاطفی چشمهایش بزرگ علوی و خدا بیامرزی برای او و دهها اظهار نظر های مشابه که یقینا در نمایشگاه کتاب داشته اند، و شاید پخش نشده و دوباره دیدن همان ایت الله خامنه ای چهل سال پیش، ابتهاج آفرین بود.

ای کاش برنامه ریزان اجازه دهند مردم از این حرفهای آقا که من و هم نسلان من بخصوص اگر مشهدی باشند خاطرات زیادی دارند و همه شهادت می دهند که واقعیت ِ ذاتی ایشان است، و نیز از حضور ایشان در جاهای مختلف و حالت های غیر رسمی تربیشتر ببینند و بشنوند.