امید

به گزارش امیدنامه،بخشهایی از این گفت وگو در ادامه می آید:

من در زندان با بازجویم صحبت کرده و به او می‌گفتم «چرا شما فکر می‌کنید یا باید نوکر آمریکا بود یا با آمریکا جنگید؟ آیا راه دیگری نداریم؟» ادامه دادم: «کشورهایی را مثال نمی‌زنم که شما قبول ندارید، ولی همین چین مورد قبول شما، آیا نوکری آمریکا را می‌کند؟» پاسخ منفی داد. سؤال کردم: «آیا با آمریکا می‌جنگد؟»، تردید کرد؛ گفتم: «برادر عزیز! اگر چین با آمریکا می‌جنگید که نمی‌توانست شریک اول تجاری‌اش باشد! بنابراین بین این دو، راه دیگری هم وجود دارد.

 مي‌توان نه جنگيد و نه نوکر بود؛ استقلال يکي از دستاوردهاي بسيار مهم انقلاب است، ولي بايد توجه داشت مي‌توان با حفظ استقلال، بين اين دو حدِ جنگ و نوکري، مواضع ديگري هم داشت». گفته مي‌شود امروز مواضع چين در قبال خروج آمريکا از برجام نرم‌تر از اروپايي‌هاست. مفهوم اين نرمش نوکري نيست، بلکه توجه به منافع ملي است.

‌بايد به اين دوستان گفت ما يک قدرت مستقل جهان‌سومي هستيم و متناسب با توانايي‌هاي خودمان بايد شعار دهيم؛ قصد ما نبايد اين باشد که از موضع قدرت نظامي، آمريکا را به زانو دربياوريم؛ بلکه بايد از موضع عقل و درايت منافع ملي خود را حفظ کنيم؛ عقل و درايت است که مي‌تواند مشکلات ما را حل کند.

‌امروز در سياست خارجي بايد به چند نکته توجه داشت. خروج از برجام و حتي تهديد به خروج از آن‌ را به‌شدت به زيان منافع ملي مي‌دانم. محدوديت‌ برجام براي ما، تنها عدم امکان دستيابي به سلاح هسته‌اي است. خروج يا طرح خروج، اولا اجماع جهاني را که پس از خروج يک‌جانبه آمريکا از برجام به سود ما تغيير کرد، مجددا به زيان ما خواهد کرد و ثانيا تصور تلاش ما براي دستيابي به سلاح هسته‌اي براي جهانيان به وجود خواهد آمد و ثالثا بايد روابط خود را با اروپا، روسيه و چين (امضاکنندگان برجام) به بهترين شکل برقرار و حفظ کنيم و از هرنوع اقدام تحريک‌آميز و ماجراجويانه جديد که اروپا و حتي روسيه و چين را در مقابل ما قرار داده و تسليم فشارهاي آمريکا خواهد کرد، اجتناب کنيم. تداوم اين سياست، در ميان‌مدت، به احتمال قوي آمريکا را در قبال فشار جهاني وادار به عقب‌نشيني خواهد کرد. البته تا آن زمان بايد در سياست‌هاي داخلي هم تجديدنظر و مردم را براي تحمل سختي‌هاي کوتاه‌مدت آماده کنيم.