امید

پورنجاتی در این مطلب نوشت:  «چه خوب می شد،اگر مقاماتی که برای رسیدن به منصب و قدرت،نیازمند رای مستقیم شهروندان هستند،به ویژه رییس جمهوری که می بایست خود را در گستره ی ملی در معرض انتخاب مردم قرار دهد،آرشیو محرمانه ای را از تصویر جلسه ها و دیدارهایی که در دوره ی " رایزنی و جلب نظر و مددجویی و مشورت خواهی و ...التماس دعا" با چهره ای گشاده و منت پذیر و سپاسگزار، با صغیر و کبیر برگزار کرده در گنجه ی خانه اش نگهداری می کردند.

برای چه؟!

برای این که پس از استقرار بر عرش کبریایی مسؤولیت ، هر از گاهی، دور از چشم" اهل بیت و دیوانخانه ی پر از مشاور و دستیاران ویژه و غیر ویژه" که همه ی هنرشان "به به ،قربان عالی بود . خسته نباشید!" گفتن است، به تماشای آن صحنه های سراسر " استمداد و نمایش وسعت نظر و احساس و ابراز نیاز به مشورت دیگران و قربان صدقه رفتن برای حتی کوچک ترین پیشنهاد یک شهروند معمولی " بنشینند . تا به خاطر آورند که اگر برای جلب افکار عمومی و رای گرفتن از مردم ، نیاز به فهم و درک واقعیت های زندگی و مطالبات آنان و مشورت و نظر خواهی و ارتباط مستقیم با مردم و به ویژه صاحبان ایده و اندیشه و تجربه است،

در برهه ی برنامه ریزی و اقدام عملی ، بسی لازم تر و مؤثر تر است!

البته بی اطلاع نیستم که برخی از اعضای دولت آقای روحانی که دچار " کسالت خود ذوالفنون پنداری" نیستند، هوشمندانه به این شیوه ی خردمندانه ی بهره گیری از " عقل جمعی " به ویژه رجوع فروتنانه به نهادهای غیر دولتی و صنفی و اجتماعی توجه کرده اند و البته بهره اش گوارای وجود شهروندان و خود این مدیران!

اما، انگاری در قلمروی اصلی دولت ، یعنی حوزه ی ریاست جمهوری و حتی شخص جناب روحانی ، از چنین سازوکاری نشان نمی بینم!

آقای روحانی عزیز!

شما را موفق می خواهیم. لطفا گهگاه به آن آرشیو تصاویر که گفتم نگاه کنید!»