امید

مثل این است که به ما بگویند امشب عروسی‌ات است. خب می‌دانید ما چقدر خوشحال می‌شویم؟ خب آخر شب بگویند شوخی کردیم و عروسی پسر همسایه‌تان است. ما باز هم خوشحال می‌شویم. نمی‌دانید چرا؟ چون هم پسر همسایه‌مان خوشحال شده، هم ما نیفتادیم توی تله. همه می‌دانند عروسی هرچقدر هم شیرین و بامزه و قشنگ و خوش‌حالت باشد، اما صبح‌به‌صبح واقعا آدم باید بیدار بشود و برود نان بخرد و این یعنی فاجعه.

قهرمانی هم همین‌طور است. از فردای قهرمانی آدم درگیر مسائل قهرمانی است. خب چرا؟ همین الان توی شورای شهر تهران چندتا قهرمان وجود دارند که هرکاری می‌کنند و هرچیزی بالاوپایین می‌شود، توی شهر مردم می‌گویند از قهرمانان ما بعید بود و این رفتار ورزشی نیست و نمی‌شود شورای شهر جلو تک‌خوری را نگیرد.

بعد هم ما تحقیق کردیم دیدیم برخی مدیران که موفق شدند بدون دخالت دست تلفن و موبایل و آنتن، حتی آب توی لوله تبریز را قطع کنند تا فقط سپاهان مزه پسته گز آردی را نچشد، قرار است در لیگ بعدی طوری تلفن و موبایل و آنتن تلویزیون و حتی آب توی لوله‌ها را قطع کنند که همه تیم‌ها در همه شهرها قهرمان اعلام شوند و این کم‌کاری نیست. اگر به عمق جریان فکر کنید، بغض می‌کنید.