امید

به گزرش امید،این روزنامه‌نگار آمریکایی می‌نویسد: «ما آمریکایی‌ها تنها وکیل‌های استخدام‌شده‌ای نیستیم که برای توافقی مورد پسند اسرائیل و کشورهای عربی مذاکره کنیم.»

وی می‌افزاید: «ما، یعنی آمریکا، هم از لحاظ عدم جلوگیری از  توانایی سلاح‌های هسته‌ای ایران و هم از لحاظ پایان دادن به جنگ سرد 34 ساله با ایران ـ که به منافع ما و منافع دوستان اسرائیلی و عرب ما لطمه زده ـ منافع ملی خودمان را داریم.»

در ادامه این یادداشت از رویکرد منفعلانه آمریکا برای ابراز منافع ملی خودش در مذاکرات هسته‌ای انتقاد شده است: «بنابراین، ما نباید در برابر تلاش‌های اسرائیلی‌ها و اعراب برای سد کردن توافقی که به نظر خودمان به نفعمان است اکراهی از بیان صریح منافعمان داشته باشیم.»

این نویسنده آمریکایی می‌نویسد: «امروز منافع آمریکا در یک توافق هسته‌ای خلل‌ناپذیر با ایران قرار دارد که چنین توافقی می‌تواند مباحث دیگری را بین واشنگتن و تهران مطرح کند.»

وی در ادامه تصریح می‌کند که با فشارهایی که تاکنون به ایران وارد شده موافق است زیرا به باور او همین فشارها بوده که تهران را وادار به عقب‌نشینی از برنامه هسته‌ایش کرده است.

علی‌رغم این فریدمن می‌نویسد قرار نبوده که این فشارها خودشان هدف باشند.

فریدمن به نوشته‌ای از کریم سجادپور در اندیشکده کارنگی اشاره می‌کند که «فقط به این دلیل که بازیگران منطقه‌ای دیپلماسی با ایران را یک بازی جمع صفر می‌بینند، آمریکا هم نباید چنین بکند.»

روزنامه‌نگار آمریکایی نیویورک‌تایمز درباره دلایل اینکه این استدلال درست است چنین می‌نویسد: «ایران نفوذ زیادی بر برخی از بزرگترین دغدغه‌های امنیت ملی آمریکا دارد، از جمله سوریه، عراق، افغانستان، درگیری فلسطین ـ اسرائیل، تروریسم، امنیت انرژی و اشاعه هسته‌ای.»

وی می‌افزاید: «جنگ سرد ایران و آمریکا ما را از اقدام موثر در زمینه تمامی این منافع بازداشته است. گفتن اینکه ما باید هر وقت چیزی را که خواستیم به دست آوریم آسان است، اما منزوی کردن ایران هم به آسانی گذشته نیست.»

وی تأکید می‌کند: «چین، روسیه، هند و ژاپن منافعی از قبال ایران دارند که با منافع ما در مقابل این کشور متفاوت است.»