امید

من همواره پيشنهاد داده‌ام تا مسوولان، يك مدير در كنار خود يك جوان را به كار گيرد تا نحوه مديريت را بياموزد. طرح منع به‌كارگيري بازنشستگان بدنه مديريت كشور را از تجارب اندوخته شده محروم مي‌كند؛ هرچند جوانان از اين طرح استقبال كرده و فرصت خوبي براي قشر جوان كشور محسوب مي‌شود اما يكي از جدي‌ترين آفات اين طرح فقدان كوله بار تجربه‌اي است كه مديران طي سال‌هاي اخير كسب كرده و جوانان از آن محروم هستند. من موافق حضور جوانان در عرصه‌هاي مديريتي كشور هستم اما فقدان تجربه ممكن است مشكل‌آفرين باشد. يكي از نگراني‌هايي كه درباره اين طرح وجود دارد آن است كه آيا ما توانسته‌ايم به اندازه‌اي نيروي جوان تربيت كنيم كه امروز اداره امور را به آنها بسپاريم؟ پاسخ منفي است. متاسفانه نگاه ما به مسائل صفر و صد است. منظور از صفر و صد آن است كه ما ناگهان مديريت كشور را به افراد سالخورده مي‌سپاريم و ناگهان با يك طرح تصميم مي‌گيريم نيروي جوان را جايگزين افراد با تجربه كنيم. متاسفانه واقعيت آن است كه فقدان نيروي جوان با تجربه با اين قانون حل نمي‌شود. سوال بعدي كه مطرح مي‌شود آن است كه ملاك كارآمدي يك فرد چيست؟ آيا سن يا حتي بازنشستگي دليل درستي براي عدم كارآمدي است؟ به اعتقاد من تجربه مديريتي مي‌تواند يكي از المان‌هاي كارآمدي يك مدير باشد. بنابراين اگر به شكل كلان به اين طرح نگاه كنيم، شاهد خواهيم بود كه نقاط ضعف اين طرح بيش از فرصت ايجاد شده است. يكي از نگراني‌هايي كه پس از تصويب اين طرح در فضاي مجازي مطرح شده، خويشاوند‌سالاري به جاي شايسته‌سالاري است. شايسته‌سالاري همواره مورد تاكيد دولتمردان بوده و بايد مبنا باشد. ممكن است جواني كه مشغول به كار مي‌شود آشناي يك مسوول باشد اما ما نبايد افراد را به واسطه آشنايي‌ات از خدمت محروم كنيم. ما بايد شاخص‌هاي شايسته‌سالاري را تعريف كرده و بنابر آن شاخص‌ها و فارغ از نسبت‌هاي فاميلي يا دوستانه دست به انتخاب نيرو براي خدمت به مردم بزنيم.

منبع: اعتماد