امید

چقدر احوال این تیاتر من رو به یاد خودم انداخت. جوابهای مصدق به فرزندش همانی است که عارف هم در مقابل غرغرهای هر از چندگاهی فرزندش حمیدرضا که اخیرا بیشتر هم شده ،می دهد. اعتراض های من مبنی بر ترجیح داشتن یک پدر به جای یک سیاستمدار،چرایی عدم پاسخگویی به بی انصافی های برخی دوست نمایان که خود را تئورسین و روشنفکر نامیده اند، پایبندی بیش از اندازه بر قانون که همیشه باعث ضررهای دنیوی شده و خیلی از موارد مشابه. اینجاست که می فهمم اگر تمام این مضیقه ها روزی به ماندگاری نام نیک امثال مصدق در تاریخ ایران زمین بیانجامد،باید شبانه روز قدردان سختگیریها،قانونمداریها، از خودگذشتگیها و مهمتر ازهمه پایبندی پدرم به منافع ملی در مقابل منافع شخصی و گروهی ، باشم..خدایا شکرت..