امید

برخی "بدجوری" دلشان می خواهد که رییس جمهور شوند. آن قدر شوق رییس جمهور شدن دارند که سال هاست ستادشان را تعطیل نکرده اند، رسانه زده اند، روزنامه راه انداخته اند و .... این شوق هوش و خواب از سر و چشمهایشان ربوده است و هر دوره یا کاندیدا می شوند و یا با حسرت به کاندیداتوری فکر می کنند.و فراموش کرده اند که مردم کسانی که قدرت را به خاطر قدرت می خواهند از هزار کیلومتری تشخیص می دهند. و بر عکسش کسانی که قدرت را به خاطر قدرت نمی خواهند را می‌پرستند. دلیلش هم همین خاتمی! نه رسانه‌ای، نه روزنامه‌ای، نه حزبی، ولی بالاترین ‌در نظرسنجی بود. شرافت این مرد آن قدر بالاست که از هزار کیلومتری هم جذاب و دوست داشتنی است.

(یادآوری: آقای خاتمی می توانست بهتر عمل کند و ایشان را یک فرد آرمانی و بدون خطا نمی دانیم، بنابراین تعریف از خاتمی به معنای تایید کاندیداتوری وحضور مجدد ایشان نیست، صرفاً تحلیل شخصیت و جایگاه ایشان مدنظر بود)

بگذریم، از بین کاندیداهای موجود دو نفر به نظرم می توانند نامزد دریافت سمت ریاست جمهوری افتخاری باشند، یکی که گفته برنده انتخابات 88 من بودم و دیگری آن که وقتی دیده هاشمی وارد میدان شده و احتمال برنده شدنش که صفر شده هیچ، امکان اینکه معاونت اولی ایشان را به دست بیاورد هم صفر شده است. شمشیر را از رو بسته و شروع کرده به ایشان تاختن برای جلوگیری از نباختن.
با توجه به اینکه اولی، احتمالا برنده جام اخلاق در انتخابات خواهد شد، پیشنهاد می کنییم، این دومی را فعلا نامزد دریافت ریاست جمهوری افتخاری کنیم. و برای اینکه خیلی هم صوری نباشد یک دو سه هفته‌ای مملکت را به ایشان بدهیم. چون با این شیوه مدیریت فکر نمی کنم که حالا با دو سه هفته اتفاقی بیفتد. در ضمن چون مملکت (به زعم برخی) روی هواست و ایشان نیز مدرک خلبانی را نیز دارند شاید بد نباشد تست کنیم که آیا ایشان م‌ توانند در عرض دو سه هفته مملکت رو به سلامت فرود بیاورند. البته باید یادآوری کنیم که نمی خواهیم به زمین بزنیم‌ها!