امید

ناصر میناچی ازجمله چهره‌های فراموش ناشدنی است چراکه خدمات بسیارش همیشه در ذهن مردم ایران، جاودانه مانده و می‌ماند. او در‌ سال۱۳۵۲ به همراه مهندس سحابی و طاهر احمدزاده در زندان شیراز بود که در آن زمان بحث‌های زیادی درباره حسینیه ارشاد وجود داشت. در آن زمان هم حسینیه ارشاد در اوج خود بود چراکه شریعتی در آن روزها در حسینیه ارشاد درس‌های اسلام‌شناسی را ارایه می‌کرد و از این‌رو حسینیه ارشاد یکی از حسینیه‌های مهم تهران محسوب می‌شد که اتفاقا آقای میناچی هم از بانیان و مدیران آن‌جا بودند و از این‌رو او در حسینیه ارشاد، نقش زیادی داشت. او به‌عنوان یکی از روسای هیأت‌مدیره سالگردهای شخصیت‌های بزرگی چون آیت‌الله طالقانی را در آن‌جا برگزار می‌کرد و این همت بلند او در انجام اقدامات اینچنینی در حسینه ارشاد ستودنی است.  از دیگر نکاتی که به خاطر دارم نقش او در اعتصاب غذای ۲۹روزه که در‌ سال۵۶ در زندان قصر صورت گرفت، است. این اعتصاب غذا برای بهبود وضع زندان، ملاقات با خانواده‌ها و مسائلی از این قبیل، صورت گرفت و یادم  هست که در آن زمان آقای میناچی یک موسسه حقوق بشر داشت که زنده‌یاد بازرگان و احمد صادق نیز او را همراهی می‌کردند. میناچی در آن زمان تمام تلاشش را کرد که این اعتصاب غذا هرچه سریع‌تر با کمترین تلفات پایان پذیرد و از این‌رو او به نوعی بین مقامات زندان و اعتصاب‌کننده‌ها میانجی شد تا مشکلات را حل کند. بنابراین نقش میانجی‌گری او در پایان این اعتصاب غذا بسیار پررنگ بود. پس از این ماجرا هم من در‌ سال۵۷ از زندان آزاد شدم و یادم می‌آید که میناچی به همراه برخی دیگر، موسسه‌ای راه انداخته بودند تا کسانی که از زندان آزاد می‌شوند، شکنجه‌ها و آن‌چه را بر آنها رفته بود، ثبت کنند و برای سازمان‌های حقوق بشری بفرستند. از این جهت در توصیف او می‌توان گفت که توجه به مساله حقوق بشر و بشردوستی ازجمله ویژگی‌های او بود که در این زمینه همان‌طور که گفتم گام‌های عملی زیادی هم برداشت. یکی از کارهایی که میناچی در آن اصرار داشت، نوشتن کتابی درخصوص جریان انقلاب و برخی مذاکرات قبل از انقلاب بود که البته هرگز اجازه انتشار نگرفت.