امید

به گزارش امیدنامه به نقل از ایلنا، معصومه عطایی سی وسه ساله از قربانیان اسیدپاشی  است که حدود هفت سال قبل در میانه‌های سالهای جوانی در حالی که یک سال و نیم بود از همسرش جدا شده بود، با اسیدپاشی به صورتش مواجه شد. اقدامی که توسط پدرشوهر او برای دنبال انتقام از او به خاطر طلاق از پسرش انجام شد.

معصومه عطایی با تحسین فیلم لانتوری گفت: نهادهایی مثل حوزه هنری که معتقدند این فیلم سیاه‌نمایی است و نمایشش را تحریم می‌کنند؛ ناعادلانه رفتار می‌کنند. چه اشکالی دارد این مسایل نشان داده شود؟ دولت باید از چنین آثاری حمایت کند چون این فیلم‌ها به بهبود اوضاع اجتماع کمک می‌کنند. به خود ما قربانی‌ها که کمکی نشد؛ با فیلمی هم که در مورد ما ساخته شده این برخورد می‌شود.

عطایی افزود: من شخصا به تمام نهادهای دولتی از رییس جمهور و شهردار تا دیگر مقامات مراجعه کردم ولی کوچک‌ترین حمایتی از من نکردند و حتی یک جراحی من رایگان انجام نشد. من سی بار جراحی کردم که همه‌اش با حمایت مردم بود. تا چه زمانی باید این مسایل پنهان بماند؟ به نظرتان خیلی وضعیت گل و بلبل است؟ آیا به نظرتان هیچ خشونتی در جامعه نیست و همه چیز آرام است؟

 وی ادامه داد: اوایل که این اتفاق برایم افتاد و ماجرا تازه بود، خیلی به انتقام فکر می‌کردم و دوست داشتم هرچه زودتر انتقام بلایی سرم آمده را بگیرم. حالا دیگر مدت‌ها گذشته و دیگر به این ماجرا فکر نمی‌کنم و سعی می‌کنم مرورش نکنم چون یک زندگی جدید شروع کردم و ترجیح می‌دهم به خاطر آرامش خودم به اتفاقی که برایم افتاده فکر نکنم.  

 عطایی تاکید کرد: روند این پرونده‌ها خیلی طولانی است. یعنی کسی مثل من در شرایط بد مالی باید سالها بیاید و برود و خوشبختانه بعضی وکلای خیرخواه در شرایط بد مالی پیگیر پرونده‌ام شدند اما روند بررسی پرونده اینقدر طولانی و خسته‌کننده می‌شود که آدم می‌گوید دیگر حوصله‌اش را ندارم. من بعد از هفت سال رفت و آمد به قصاص رسیدم اما مشکل این است که قانون قصاص را به خود من می‌سپرد و نه به مجری قانون و مشکل از همین جا برای من آغاز شد. خانواده متهم ابتدا با خواهش و التماس و نهایتا با تهدید مجبورم کردند که ببخشم. میل قلبی من بخشش نبود. من به خاطر پسرم که بلایی سرش نیاید و بتوانم حضانتش را بگیرم گذشت کردم.  

 وی با ابراز خوشحالی از  ساخت فیلم لانتوری گفت: خیلی خوشحالم که فیلم «لانتوری» ساخته و اکران شد. زیرا این ماجرا اصلا در کشور ما نشان داده نمی‌شود و به آن پرداخته نمی‌شود. به افرادی مثل من و چند نفر خیلی محدود در مطبوعات پرداخته شد و نهایتا ما فراموش شدیم. در شرایطی که دولت هیچ حمایتی از ما نمی‌کرد. یک نکته دیگر را باید بگویم و آن اینکه از هر کدام از قربانی‌ها بپرسید هفت تا ده سال پرونده‌هایشان طول کشیده آیا با زجری که ما کشیدیم برابر است؟ حکم عمومی برای این موارد پنج سال زندان است که بعد از یک سال و نیم بخشش می‌خورد و پدرشوهر متهم من بعد از این زمان بیرون آمد دوباره تهدید من آغاز شد. اگر حکم دادگاه قصاص است چرا قصاص را گردن ما می‌اندازید؟ تا مجبورمان کنند رضایت دهیم. چرا قانون مسئولیت قصاص را به دولت نمی‌دهد؟ من مجبور شدم کوتاه بیایم. چون ماجرا طوری پیش رفت که من قربانی تبدیل به مجرم هم شده بودم!