امید

امروزه سخن گفتن از دهه ۶۰ با یاددآوری خاطرات تلخ و شیرین همراه است .اگرچه تلخکامی‌هایی هم در آن دوران صورت گرفت و تضییع حق‌هایی درخصوص حقوق شهروندی انجام شد اما به باور نگارنده صمیمیت و برادری‌هایی که بین ارکان مختلف نظام بود مانع از کینه توزی‌هایی شد که در مقطع فعلی شاهد آن هستیم.بارها از سوی یاران اصلی انقلاب درخصوص رجوع به برادری‌های اوایل انقلاب سخن زیاد شنیده‌ایم .چه آنکه امروزه نه آن برادری‌ها را شاهد هستیم و نه آن صمیمت را بین ارکان مختلف نظام.در آن دوران که اکنون به یک نوستالوژی تبدیل شده است اگر فرد یا جریانی در رقابت انتخاباتی شکست می‌خورد تلاش نمی‌کرد فرد یا جریان پیروز در رسیدن به برنامه‌های خود شکست بخورد.به دنبال آن نبودند که از فردای انتخابات به هر قیمتی شده در برابر دولت قانونی سنگ اندازی کنند تا به زعم خود دولت سقوط کند.به دنبال آن نبودند که با همراهی دیگر قوای کشور منتسبین به جریان پیروز در انتخابات با محدودیت مواجه شوند.امروزه در هر کوی و برزنی که می رویم نگرانی در چشمان مردم آشکار است .نگرانی از وضعیت کشور و خطری که از بیرون و درون نظام را تهدید می‌کند.مردم هر لحظه مترصد یک واقعه ناگوار در کشور هستند و برای یک نظام سیاسی این میزان از نگرانی و عدم اعتماد نشانه خوشایندی نمی تواند باشد.راه برون رفت از این وضعیت هم رجوع به برادری های اوایل انقلاب و آنچه که رهبری درباره خصایص مدیران دهه ۶۰ و ویژگی‌های آن دوران را  که ذکر کردند، است.باید دست از کینه‌توزی برداریم .باید از حصر و حبس و ممنوع التصویری عبور کرد.ببخشیم و فراموش کنیم یا ببخشیم و فراموش نکنیم.نگذاریم دهه ۶۰ به نوستالوژی تبدیل شود .اگر غفلت کنیم و همین مسیر فعلی را  بدون اصلاحات واقعی ادامه دهیم شاید عاقبت خوبی در انتظارمان نباشد.