امید

چهارم تیرماه ١٣٩٧ از روزهای مهم و به‌یادماندنی در سال چهلم انقلاب خواهد بود. دو اتفاق مهم در کنار هم رخ داد؛ در بازار تهران جوانانی معترض به اوضاع سیاسی و اقتصادی جامعه دست به تظاهرات با شعارهای تند زدند و در بخش‌های دیگر کشور از جمله تبریز نیز معترضان تجمعاتی داشتند. ساعت 22:30 شب نیز سومین بازی فوتبال تیم ملی ایران در روسیه برگزار شد. ایرانیان در روسیه و ایران و دیگر نقاط گیتی یک‌صدا و با تمام وجود و با قلب‌های تپنده، تیمشان را تشویق می‌کردند، به‌جز تعدادی بی‌علاقه و عده‌ کمی کژاندیش و عصبی، دیگران به تماشای بازی نشستند. هم‌زمانی این دو واقعه در این روز گویای حقایقی ارزنده است؛ در یک سو کاری ملی و به قول ظریف با هدف حفظ ایران انجام شد و همه طیف‌ها یک‌دل به دنبال حفظ و پیروزی آن بودند. زن و مرد، راست و چپ، داخلی و خارج‌نشین، باحجاب و بی‌حجاب، جوان و پیر، مسلمان و زرتشتی و... یک هدف و آرمان را دنبال می‌کردند. در امری غیردولتی اتفاق جالبی رخ داده است؛ نمونه‌ای از مدیریت خصوصی موفق جوانانی از سراسر ایران را گرد آوردند و با کمترین امکانات و با غیرت و همت تاریخ‌ساز شدند و اتفاقا با مدیریت مدیری لایق اما خارجی که البته فیش حقوقی‌اش هم باعث ناراحتی ملت نشد. اما اتفاق دیگری در کوچه و برزن تهران و دیگر شهرها رخ می‌دهد؛ نه فقط برجام زیر سرم است که به تعبیر دوست و دشمن، اقتصاد ملتهب ما در سی‌سی‌یو است. اما در همین اوضاع جوانان ما در روسیه تاریخ‌ساز شدند. بیاییم به ملت رجوع کنیم و اعتماد آسیب‌دیده را ترسیم کنیم. مطمئن هستم بیشتر تظاهرات‌کنندگان خیابانی روز دوشنبه، شب پای تلویزیونی که احتمالا مدیریتش را قبول ندارند، به تماشای فوتبال جوانان یوزپلنگی نشستند و بعد از بازی باز هم به خیابان‌ها ریختند اما این‌بار در حمایت از کشورشان. پس جای طرح این پرسش است که «چرا این‌گونه شده‌ایم؟»؛ پاسخ روشن است: «مدیریت، مدیریت، مدیریت». عده‌ای جوان از سراسر ایران را به ‌دست مدیری لایق و توانا و غیرایرانی و بدون امکانات کافی دادیم و نتیجه‌اش را دیدیم. بهترین بازی‌اش را اتفاقا جلوی تیم ملی کشورش، پرتغال انجام داد. آیا ما این‌گونه عمل می‌کنیم؟  جوانان و ملت از تبعیض و باندبازی خسته شده‌اند بنابراين در دو تظاهرات متفاوت در عصر و نیمه‌شب و با دو هدف شرکت می‌کنند. بیاییم به ملت و جوانانمان اعتماد و افتخار کنیم.