امید

کارنامه بازیگری امین حیایی بحث‌برانگیز است. برخی حتی فرزند بازیگرش از برخی انتخاب‌های او رضایت ندارند. برخی او را بازیگر فیلم های تجاری توصیف می‌کنند و برخی با مقایسه حیایی با بازیگران تئاتر در نسل‌های قبل، او را به دلیل دوری از معیارهای رایج نسل قبل هنرپیشگان ایرانی در عالیت مرزبندی‌های سیاسی شماتت می‌کنند. بیش از ۳ دهه است که ما از طریق سینمای ایران و تولیدات آن امین حیایی را می‌شناسیم. در طول این سال‌ها او همیشه بازیگر آماده‌ای برای انواع نقش‌ها بوده. در دهه ۷۰ دورانی که هنوز نامش سرزبان‌ها نیفتاده بود، زمانی که برای نقش‌های مکمل روی صحنه می‌رفت یا به عنوان بازیگر جوان سر به هوا به تولیدات پُر زدوخورد دعوت می‌شد یا وقتی به عنوان انتخابی خوب برای  نقش رفیق ناباب در دفاتر تولید، شماره‌اش را یادداشت می‌کردند. همیشه بازیگر  آماده‌ای بود. او همیشه برای هر اجرایی بدنی ورزیده و سیمایی متناسب داشت؛ چه برای فریب دادن و چه برای فریب خوردن. در این دوران او مانند همه بازیگرانی که نان بازو می‌خورند، نقش به نقش حضورش را گسترش داد. حیایی این ویژگی کم‌نظیر در بازیگران سینمای بعد از انقلاب  را داشت که برای مجموعه گسترده‌ای از نقش‌ها انتخاب مناسبی بود.

به جز بازیگران جوان اول و ستاره‌های دارای پرسونا، اغلب بازیگران سینمای ایران صحنه کوچکی برای عرضه خود دارند. این ناخن‌خشکی در نقش‌نویسی از ساختار چرخه‌ای تولید در سینمای ایران می‌آید. وقتی فیلم‌ها از روی دست فیلم‌های موفق قبلی بازتولید می‌شوند تا به موفقیت فیلم قبلی برسند، توقع تنوع نقش امید بیهوده‌ای است. حیایی اما موفق شد زمینه متنوعی برای کار خود مهیا کند. اما ساختار چرخه‌ای تولید برای بازی در نقش جوان جنوب‌شهریِ خوش‌قلب، خوش‌چهره و خوش‌زبان در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ در کمدی‌های این دوره با او رفتاری مانند یک بازیگر بی‌شخصیت داشت. او بازیگر سینمای ایران بود و در تداوم کارش در لابه لای کوران همین تولیدات پی در پی و سری‌دوزی‌های دفاتر کم‌کار و پرکار، چند تکخال رو کرد. نمونه‌های قابل توجهِ کار بازیگری که کارش بیش از هر چیزی با بدن و نگاه است. 

«مزاحم»، «اثیری» و «نقاب» تریلرهایی بودند که بخش مهمی از هویت مهیب و هیجان انگیزشان مدیون بازی حیایی بود. «مهمان مامان»، «کما» و «دختر ایرونی» کمدی ‌هایی موفق هستند که حیایی نقش مهمی در شیرینی و دلنشینی آن‌ها دارد. حیایی تنها بازیگر این سال هاست که بدون کمترین تردیدی برای حضور در انواع نقش‌ها دعوت می‌شد. ریزنقشی و تحرک در کنار تسلط و کنترل، ابزار مؤثر حیایی برای رسیدن به چنین تنوع کمیابی است.  

او به عنوان یک نمایشگر چیره‌دست، دستاورد قابل اعتنایی برای سینمای ایران رقم زده بود. دعوت به همه کارها و پرکاری همیشه عارضه کم‌دقتی را هم به دنبال دارد. شاید حیایی درباره چندین نقش کمدی و جدی باید وسواس نشان می‌داد. در دهه ۹۰ حیایی در «شعله‌ور» و «درخونگاه» توانست خود را دوباره به سطح اول بازیگری سینمای ایران برگرداند. احیای حیایی با بازی در نقش مردان پاکباخته که آخرین بازی زندگی‌شان به حیثیت و تمامیت وجودشان گره خورده، نگاه‌ها را  متوجه حیایی کرد که می‌تواند کارهای بزرگ بکند.

او دوباره به قرار برگشته بود اما برای این برگشتن آمادگی خود را از دست نداده بود. ورزیدگی، تحرک، ریز نقشی و تسلط  همچنان برگ برنده‌ای در دستان کارگردان‌هایی بود که می‌دانستند هنرپیشه‌ی مصمم، بزرگترین نعمت برای تعریف کردن جزئیات یک داستان است.

در صنعت سینمای ایران که فقرِ تولید و ضعفِ توزیع همیشه مانع مهمی در بزرگ شدن ایده‌ها دارد، امین حیایی بخش مهمی از تصوری‌ست که سینمای بعد از انقلاب از خود به میراث می‌گذارد. نمایشی که حیایی از خود در طول این سال‌ها بر جای گذاشته مانند خود زندگی است که پیرامون همه ما در جریان بوده. مهم این است که از ۱۳۷۰ تا امروز او همیشه ما را به  مناسب بودن حضورش متقاعد کرده. امین حیایی بخشی از زندگی ما را مجسم کرده است.