امید

به گزارش امید،متن این بیانیه به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم
آیین های شرقی خدایی دارند به نام «براهما» که مظهر آغاز و آفرینش است. ونیز خدایگانی به نام «ویشنو» که نماد مراقبت و تداوم است و سومی که آن را «شیوا» می خوانند، خدایگان پایان و انجام است. در آموزه های آنان «کردار نیک» کرداری است که با رضایت هرسه خدایگان همراه باشد، یعنی نه تنها آغازی صحیح و به موقع داشته باشد، بلکه با تداومی درست و نیز با پایانی نیک و بهنگام همراه باشد. مراد از این مقدمه، اشاره به کنش انتخاباتی دکتر محمدرضا عارف بود، که در زمان رونق بازار تحریمیان پا به عرصه انتخابات نهاد و با تبیین گفتمان اصلاح طلبی و به خصوص طرح مطالبات دانشگاهیان در تبلیغات انتخاباتی و مناظرات رسانه ای، حرکت خود را به درستی تداوم بخشید و در انتها با ترک بهنگام کارزار انتخابات، تعهد خود به اخلاق سیاسی و تبعیت خود از خرد جمعی را به درستی نشان داد. کنش سیاسی دکتر عارف را می توان نمونه درست یک کردار نیک یا همان «عمل صالح» دانست، چنانکه در تعبیر قرآنیِ آن نیز بیان شده است. «ربِ اَدخِلنی مُدخَلَ صِدق و اَخرِجنی مُخرَجَ صدق واجعل لی مِن لدنک سلطانا نصیرا»
موجی که با کوشش اصلاح طلبان و به خصوص با تلاش و تدبیر شایسته سید محمد خاتمی ایجاد شد و با فداکاری و سپس بردباریِ تحسین برانگیز آیت الله هاشمی ادامه یافت و درنهایت با کناره گیری دکتر عارف به انجامی مبارک رسید، اگرچه با پیروزی برای اصلاح طلبان – و البته برای همگان – همراه بود و کشور را از سرنوشت هراسناکی که می توانست دامنگیر آن شود رهانید، اما نتیجه مهمتری هم داشت، و آن مرتبۀ مهمی از ترقی و رشد سیاسی برای جامعه و بخصوص نیروهای اصلاحگرا و تحولخواه بود.
دانشگاه و دانشگاهیان همچنانکه در آغاز این مسیر، اثرگذاری شایانی داشتند، به یقین باید در تداوم آن نیز نقش آفرین باشند. سرنوشت یوسف گونۀ دانشگاه در 16 سال گذشته چنان رقم خورد که پس از هشت سال نعمت در دوره اصلاحات، به هشت سال نقمت و محرومیت دچار شد. محرومیت بسیاری از دانشجویان از تحصیل در دانشگاه و محرومیت دانشگاه از بسیاری از اساتید و اعضای برجسته هیئت علمی. اسباب این محرومیت آنجایی شکل گرفت که نگاه آموزشی و علمی در مدیریت دانشگاه جای خود را به نگاه سرد و خشن امنیتی داد. اکنون نیز به نظرما تا آن زمان که در اداره دانشگاه، چه در پذیرش دانشجویان و چه در جذب اعضای هیئت علمی، نگاه سیاسی و امنیتی جای خود را به معیارهای علمی و آموزشی نسپارد و مدیرانِ البته تحصیلکردۀ امنیتی کرسی اداره نهادهای علمی و آموزشی را به شخصیتهای برجسته علمی وانگذارند، اوضاع و احوال دانش و دانشگاه رو به راه نخواهد شد.
سیاستهای غلط هشت سال گذشته، ما دانشجویان را به روزی رسانده بود که خاطراتی که دانشجویانِ سابق از فضای دانشگاه در دوران مدیریت مدیرانی نظیر دکتر عارف و دکتر معین برایمان بازگو می کردند درنظر ما همچون رؤیاهایی دست نایافتنی جلوه می کرد.
اما امروز ما به تکرار تجربیات موفق گذشته بیش از پیش امیدواریم. هرچند بسیاری از شخصیتهای برجسته با محدودیتهای گوناگون مواجه اند، بسیاری امکان فعالیت ندارند، عده ای در حبس اند، و برخی در حصر. اما هنوز هستند شخصیتهایی که بتوانند مدیریت آموزش عالی کشور را بدست گیرند و دانشگاهها را از وضعیت فعلی خارج کنند، که این اگرچه کاری بس دقیق و دشوار، اما خدمتی بزرگ به روند اصلاحات اساسی در کشور است.
ما امیدواریم در سایه تدبیر و عقلانیتی که به خواست خدا بر امور اجرایی کشور حاکم خواهد شد، دانشگاه نیز بتواند رسالت تاریخی خود را که در این مقطع با آغازی امیدبخش و غرورآفرین همراه شد به درستی تداوم بخشد تا به سرانجامی نیک برساند.
وقُل ربِ اَدخِلنی مُدخَلَ صدق و اَخرِجنی مُخرَجَ صدق و اجعل لی مِن لدنک سلطانا نصیرا