امید

در این میان، همراستا با بینامین نتانیاهو ، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، برخی دلواپسان نیز در داخل از این که مذاکرات در سوم آذر به توافق نهایی منجر نشد، ابراز خرسندی می کنند. یکی از روزنامه های این طیف ، در تیتر یک خود ، تعبیر "هیچ" را برای این مذاکرات به کار برده است و آن دیگری، به جای تمدید مذاکرات، از عبارت "تمدید تحریم ها" در تیتر اول خود استفاده کرده است و ... .

4 نکته درباره تمدید مذاکرات

کاملاً مشخص است که اینان در صدد هستند زحمات تیم مذاکره کننده کشورمان را زیر سؤال ببرند و نتیجه تلاش هایشان را "هیچ" انگاری کنند و چنین القا نمایند که آنها موجب "تمدید تحریم ها" هستند، اما ذکر نکات زیر از باب تذکر و توجه ، خالی از فایده نیست ، هر چند که بیدار کردن کسی که خود را به خواب زده است، مشقت فراوان دارد:

1 - تا دیروز با ذوق زدگی -همانند آن رئیس جمهوری که رفته است- تیتر می زدند که تحریم ها کاغذ پاره است و امروز داد و قال راه انداخته اند که چرا نتوانستید تحریم ها را لغو کنید؟
تکلیف تان را مشخص کنید! اگر تحریم ها کاغذ پاره است، به خاطر مشتی کاغذ پاره، این قدر خودتان را اذیت نکنید ولی اگر بالأخره شما هم فهمیده اید که تحریم ها، نه کاغذ پاره که گلوله باران پیکر اقتصاد ایران است، اصلاح مواضع تان را صریحاً اعلام کنید چرا که مردم ، حرکت های شتر مرغی را خوب می شناسند: یا مرغ باش و بپر ، یا شتر باش و ببر!

2 - وقتی رفیق شفیق خودشان رئیس تیم مذاکرات بود، نه تنها هیچ نتیجه ای از مذاکرات عاید کشور نمی شد ، بلکه مرحله به مرحله بر تعداد مصوبات و قطعنامه های ضد ایرانی افزوده می شد و تحریم ها ، نه تمدید که تشدید می شدند.
در آن زمان هیچ کدام تان ، "هیچ" را تیتر نمی کردید و با فونت درشت در صفحه اول روزنامه هایتان نمی نوشتید: تشدید تحریم ها.
نه تنها این ها را نمی نوشتید، که از حماسه هایی که در مذاکرات خلق شده(!) سخن می گفتید و از این که منطق ما بر منطق آنها چربید. گاهی هم می نوشتید که جلیلی در سفرها، چمدان خودش را خودش حمل می کند و خیلی متواضع است.

انصاف باید داشت که کدام یک موفق تر بوده اند: تیمی که نتیجه مذاکراتش تشدید تحریم ها بود یا تیمی که توانسته است بخشی از تحریم ها را بشکند؟ تیمی که نتیجه مذاکراتش این بود که کشورها پول نفت ایران را ندهند یا تیمی که توانسته بخشی از پول بلوکه شده نفت ایران در دوران تیم قبلی را به کشور برگرداند؟
قرار شده است ماهانه 700 میلیون دلار از پول های بلوکه شده ایران را پس دهند. دلواپسان این دستاورد را هیچ انگاری می کنند و می گویند: از جیب خودشان که نمی دهند، پول خودمان است که دارند به خودمان می دهند.
راست می گویند، پول خودمان است. اما این ها که توانستند پول خودمان را برگردانند کارشان تحسین دارد یا آنان که باعث شدند پول خودمان در حساب های دیگران بماند؟ اگر "بازگرداندن پول" خودمان ، هیچ است، "نگرفتن پول" نفت مان چه بود؟

3 - به دو ، سه یا چهار سال قبل برمی گردیم. در آن زمان ، صحبت بر سر چه بود؟ آیا جز این بود که گزینه ای به نام حمله نظامی به ایران همواره - حتی اگر بلوف - مطرح بود و تنها نحوه حمله و این که محدود خواهد بود یا نه و نیز واکنش ایران چه خواهد بود محل اختلاف بود؟ اینک اما دیپلماسی توانسته اند جنگ احتمالی را به عقب براند و سخن درباره چگونگی و زمان بندی لغو تحریم هاست نه در این باره که اگر بزنی ، می زنم.
این فضا بهتر است یا فضایی که سایه جنگ بر سر کشور باشد؟ کما این که بود اینک به لطف دیپلماسی جدید، نیست.

4 - نتیجه مذاکرات تیم قبلی چه بود؟ جز تشدید مستمر تحریم ها؟ می گویید در آن زمان زمان انرژی هسته ای داشتیم؟ مگر الان نداریم؟ آن زمان که حتی توان حفاظت از جان دانشمندان هسته ای را هم نداشتید!
وانگهی چه در آن زمان و چه اکنون، این انرژی اتمی که این همه رویش مانور داده می شود و این همه هزینه برایش داده ایم و می دهیم، چه کارکرد ملموسی برای کشور داشته است؟ قطعاً انرژی اتمی حق مسلم ماست اما هزینه هایش را باید سنجید و با توجه به واقعیت ها ، در بازه زمانی مناسبی ، ولو دیرتر ، بدان رسید نه این که همه بخش های کشور را فدای یک بخش کرد و با هزینه ای به مراتب بالاتر، به انرژی هسته ای رسید.