امید

به گزارش امید به نقل از خرداد؛ اصولگرایان فرآیند ائتلاف خود را در حالی دنبال می‏‏‌کنند که هنوز برای سوال درباره جایگاه احمدی‌‏نژاد در این ائتلاف پاسخ مشخصی داده نشده است. جواب عمده اصولگرایان به سوالاتی با این محور محدود به استنباط‏‌هایی می‏‌شود که بر نقش گروه‏‌های متشکل و سازمان یافته تاکید دارند و در این استنباط‏‌ها تصریح می‌‏شود که قرار نیست اصولگرایان در این مرحله روی اشخاص صحبتی انجام دهند. این موضوعی بوده که بارها توسط چهره‏‌هایی چون محمدرضا باهنر و یا سید رضا تقوی که بازیگران اصلی صف کشی انتخاباتی اصولگرایان هستند مطرح شده است.

در مقابل این استدلال اما واقعیتی قرار دارد که هنوز اصولگرایان برای آن پاسخی نداده اند؛ اینکه همین الان تعداد نمایندگان تشکیلاتی این جریان در مجلس اصولگرای نهم شاید به تعداد انگشتان دست هم نرسد و جز 10 -12 نفر معدود از آنها کمتر نماینده‌ای حاضر شده تا زیر چتر یکی از تشکل‏‌ها و یا سازمان‏‌های اصولگرا برود. آنها به شکلی واضح تنها به همان عنوان عمومی و کلی «اصولگرا» علاقه دارند. در چنین شرایطی چطور می‏‌توان متصور بود که پروژه ائتلاف اصولگرایان در چارچوب همان تشکل‏‌های سیاسی و فارغ از نقش چهره‏‌های منفرد جلو برود؟ در بهترین حالت این تشکل‏‌ها تنها می‏‌توانند فرآیند ائتلاف را تعیین کنند، اما وقتی معادلات انتخاباتی وارد فاز اجرایی شود گریزی از بازیگری چهره‏‌های غیرتشکیلاتی نخواهد بود. چهره‏‌هایی که به لحاظ داشتن نیروی سیاسی و هم داشتن پایگاه نسبی اجتماعی محمود احمدی‏‌نژاد در صدر آنها قرار دارد.

احمدی‏‌نژاد برای حضور در ائتلاف انتخاباتی اصولگرایان نیروهای آماده به رزم قابل توجهی دارد که می‌‏تواند آنها را به طور گسترده وارد میدان کند. بعید است شبکه استانداران و مدیران احمدی‏‌نژاد که در دوران 8 ساله او از خیلی نعمات دولتی بهره‏مند شده‏اند و اکنون دارای شهرتی نسبی هستند، نخواهند از این موقعیت استفاده بهینه کنند. آنها در واقع یک تشکیلات در سایه برای احمدی‏‌نژاد هستند که می‌‏توانند «لولای» اتصال او به ائتلاف انتخاباتی اصولگرایان باشند.

به عبارتی در شرایطی که احمدی‏‌نژاد و قسمتی از اصولگرایان به طور متقابل یکدیگر را نفی می‌‏کنند اما تاکتیکی که می‌‏تواند این دو طیف را به هم متصل کند تا با یکدیگر یک هم‌افزایی انتخاباتی داشته باشند، حضور گسترده «سایه‌‏های احمدی‌نژاد» در انتخابات است. سایه‌‏هایی که که همان مدیران دولت او بوده‏اند. با این روش از یک سو موضع‏‌گیری‏های دو طرف علیه همدیگر در کوتاه مدت نقض نمی‏شود و از سوی دیگر امکان یک همکاری خاموش فراهم می‏گردد.

همین الان هم در اردوگاهی که قرار است به ائتلاف انتخاباتی اصولگرایان منتهی شود، حضور نیروهایی که زیست سیاسی خود را مدیون احمدی‌‏نژاد هستند انکارنشدنی است. قاطبه جبهه پایداری از این جنس هستند و گروه‌‏هایی چون جامعتین و جبهه پیروان و موتلفه برای نزدیکی به آنها تلاشی سخت را در پیش گرفته‌‏اند. در این فرآیند بعید به نظر می‏رسد در وهله اول جبهه پایداری و در وهله بعد اصولگرایان منتقد و مخالف دولت چشم خود را بر سیاسیونی که از دل دولت‏‌های نهم و دهم متولد شده‌‏اند، ببندند.

این وضعیت علی‌رغم انکار اصولگرایان در اهمیت نقش انتخاباتی احمدی‏‌نژاد می‏‌تواند به معنای باز کردن «در پشتی» ائتلاف انتخاباتی آنها برای حضور کم سر و صدای احمدی‌نژاد و احمدی‌نژادی‏‌ها در انتخابات است.

اصولگرایان 4 سال پیش و در فرآیند انتخابات مجلس نهم بی‌سابقه‌‏ترین حملات را علیه یکدیگر انجام دادند و کار حتی به جایی رسید که حتی برخی از گروه‌‏ها در قم علیه جبهه متحد اصولگرایان و مرحوم آیت الله مهدوی کنی که آن روزها زعامت این جریان را بر عهده داشت، شبنامه پخش کردند. وقتی آن کدورت‏‌های عمیق بعد از 4 سال و تحت تاثیر حضور رقیب مشترک می‏‌تواند به شکلی از همگرایی نسبی تبدیل شود، آیا این احتمال که احمدی‏‌نژاد و یاران او نیز در آینده نزدیک در این همگرایی نقش‌آفرینی کنند کم خواهد بود؟ تا اینجای کار که به نظر می‏‌رسد اصولگرایان به شبکه ایجاد شده در دولت‏‌های نهم و دهم اصلا بی‌توجه نباشند.