امید

درگذشت آقای حبیب محبیان خواننده نامدار ایرانی که چند سالی است با کمک دولت وقت در سال 88 از آمریکا به ایران آمده بود  با واکنش‌های مختلفی رو به رو شد.حبیب اگرچه در آثارش به زعم برخی هوادارنش ترانه‌های به اصطلاح  سیاسی هم خوانده بود اما تلاش کرد خوی و خصلت ایرانی پایبند به اخلاقیات را رعایت کند.در خبرها خواندم سخنگوی محترم وزارت امور خارجه هم در صفحه اینستاگرام خود به فوت این هنرمند واکنش نشان د اد و تسلیت گفت.دیگر چهره‌ها و اقشار جامعه ایرانی از جمله ورزشکاران و هنرمندان و برخی سیاسیون هم نسبت به فوت آقای محبیان واکنش نشان دادند.سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که هستند بسیاری از هنرمندان ایرانی در خارج از کشور مخصوصا خوانندگان ایرانی مقیم کشورهای مختلف جهان که به مانند حبیب زندگی می کنند و به دنبال تعمیق دادن به هنر خود هستند که البته ذکر نام آنها شاید در این نوشتار جایز نباشد اما اگر این دست هنرمندان خارج از کشور به مانند حبیب خدای ناکرده چشم از جهان فرو بندند آیا مسئولین،سیاسیون،ورزشکاران وهنرمندان ما به ابراز احساسات در رسانه‌هامی‌پردازند؟چه فرقی است میان حبیب و دیگر خواننده به مانند او که نتوانست به ایران بیاید و در خارج از کشور مشغول فعالیت است در حالیکه برخی از آثار تولید شده در داخل کشور توسط به اصطلاح خوانندگان نوظهور بسیار مبتذل است و صدا و سیما هم دربست در اختیار آنهاست. واقعا چه کسی و چه ارگانی تشخیص ترانه مبتذل و غیر مبتذل را می دهد؟اگر خواننده‌ای به دلایلی در غربت می خواند و در غربت هم از دنیا برود ایرانی محسوب نمی‌شود؟بودند خوانندگانی که در چند سال اخیر در غرب از دنیا رفتند و به مانند حبیب بودند ولی دریغ از یک اظهار تاسف از سوی چهره‌های داخل کشور؟این پاردوکس را چگونه می‌توان حل کرد؟آیا صرف در خارج از کشور بودن باعث می شود نسبت به او بی تفاوت بود؟