امید

در جلسه‌ی تودیع خانم احمدی و معارفه‌ی خانم مینایی‌پور در مقام مدیر کل امور زنان و خانواده‌ی وزارت آموزش و پرورش، خانم دکتر زهرا شجاعی به ‌خاطره‌ی عجیبی اشاره کرد که گواه روشنی بود بر مسیر سخت و دشواری که زنان این سرزمین از سر گذرانده‌اند، زنانی صبور و مقاوم چه در کسوت فعالان مدنی، چه در هیات مدیران دولتی که به‌
خون‌دل، صبورانه، با تدبیر و خلاقیت ماندند و جنگیدند و راه را پیمودند، از شعله‌ی امید در سینه‌ها‌ی شان محافظت کردند، تا ما امروز پویا و پر امید از ترازی دیگر اهداف و آرزوهای ارزشمندشان را دنبال کنیم.
بر کسب دانش و بینش اصرار بورزیم، مطالبه‌گر باشیم، مسئولانه نقشمان را در توسعه‌‌ی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی کشور بشناسیم و برای ایفایش بکوشیم، سهممان را در مدیریت بخواهیم، کژی‌ها و عقب‌ماندگی‌ها و نابرابری‌ها را بر نتابیم و جایگاه به‌حق و به‌جای زنان در نظام را بسازیم.
بازخوانی امروز خانم دکتر شجاعی از گوشه‌ای از تاریخ جنبش زنان پیام مهمی در خود داشت که باید یادمان بماند، در همین نهاد آموزش و پرورش مثلا روزگاری نه‌چندان دور، تنها سی سال پیش‌تر اتاق جلسات را به‌روی ایشان در قامت مشاور وزیر و همراهانشان بسته‌اند و ناگزیر جلسه را در نمازخانه‌ وزارت برگزار کرده‌اند. این روایت کوتاه، یادمان می‌اندازد که چگونه فقط سی سال قبل‌تر درها را در فضاهای عمومی و سازمان‌ها و نهادهای دولتی به روی زنان می‌بسته‌اند تا جمع‌ها پانگیرند، راه‌ها سد شوند، نابرابری‌ها نهادینه شوند و زن‌ها در حاشیه بمانند. 
باید حواسمان باشد این‌جایی که ایستاده‌ایم حتما به بهای آن سختی‌ها و فشارهای بی‌شماری‌است که بر زنان نسل قبل‌مان در جامعه‌ی مدنی و عرصه‌ی عمومی رفته‌است. به برکت همان جلساتی است که گاه در خانه‌ها و گاه در نمازخانه‌ها و حیاط‌های وزارت‌خانه‌ها برگزار می‌شده‌است، به یمن همه‌ی آن مقاومت‌های جانانه و مدبرانه.
وزیر محترم آموزش و پرورش امروز در سخن‌رانی‌اش ضمن اشاره به نابرابری‌های ساختاری جنسیتی به‌صراحت از دکتر مینایی‌پور خواست که‌ به اشکال مختلف تبعیض علیه زنان، با نگاهی کیفی و نه فقط محدود به اعداد و آمار بپردازد و برقراری قسط و برابری جنسیتی در تمام وجوه را چشم‌انداز ماموریتش کند.
 این خواسته‌ی روشن آقای وزیر در ساختاری که زنان را عاریتی، زینت‌المجالس، فصلی و مقطعی می‌پنداشته، در نگاه و نگرشی که باور نداشته زنان نه فقط ابزار رسیدن به قدرت که تثبیت کنندگان و حافظان قدرت و به‌طریق اولی اقتدار و مشروعیت نظامند، فقط یک پیش‌رفت به اعتبار زمان نیست، یک جهش معنادار و بسیار نوید بخش و امید آفرین است. باشد که به برکت آن خلوص و صبر اصیل این صبح صادق را قدر بدانیم.
امید که بمانند و بپایند و یاری‌مان کنند تا بیشتر ببالیم.