امید

به گزارش امیدنامه به نقل از خبرآنلاین، فرشاد مومنی پنجشنبه شب در مراسم پایانی چهارمین همایش تعامل صنعت و دانشگاه با رویکرد بهبود محیط کسب و کار در مشهد با اشاره به عملکرد دولت های گذشته افزود: هر چند در اصول از دولت اصلاحات حمایت می کردم اما از نظر اقتصادی از جدی ترین منتقدان این دولت بودم در همین چارچوب بر اساس اسناد و آمارها معتقدم در ان دوره نسبت به دوره بعد از آن خیلی بهتر عمل شد. 

وی با اشاره به گزارش مرکز پژوهش های مجلس در مهر سال 1392 اظهار کرد: بر این اساس وابستگی به ارز حاصل از نفت برای هر یک واحد تولید ناخالص داخلی در ایران در دوره احمدی نژاد پنج برابر دوره دولت اصلاحات بود و به عبارتی تفاوت 400 درصدی با دوره اصلاحات داشت.

مدیر موسسه دین و اقتصاد گفت : این در شرایطی بود که ژست و تظاهر، زدن مشت محکم به دهان ابرقدرت ها بود اما در عمل وابستگی ایران به همان که استکبار جهانی می خواندند را پنج برابر بیشتر کرد. 

این اقتصاد دان افزود: باید این مسائل را واکاوای کرد چنان که میزان هزینه دلارهای نفتی برای خلق یک واحد تولید ناخالص ملی در سال های 84 تا 92 ، بی سابقه ترین سطح فساد و ناکارآمدی در 50 سال اخیر را رقم زد. 

مومنی با بیان این که وضعیت کنونی اقتصاد کشور نگران کننده است، اظهار کرد: اما این به معنای یاس، سرخوردگی و مسلوب الاختیار بودن نیست و اگر خرد متعارف را به کار بگیریم کشور ظرفیت های لازم برای حرکت به سوی توسعه و تغییر این شرایط را دارد. 

وی با تاکید بر این که امروز زور تولید از دلالی کمتر است، گفت: این شرایط از جمله گلوگاه های کشور است. 

این استاد دانشگاه ادامه داد: ساختار نهادی کنونی ایران به طور کامل به تولید پشت کرده در حالی که یکی از شروط اساسی تولید و اقتصاد رو به توسعه وجود ساختار نهادی مشوق تولید است و باید بیش از تشویق بخش غیر مولد ، تولید را حمایت کند اما در ایران این شرایط متفاوت است.

وی عنوان کرد : کسانی که امروز به سراغ فعالیت تولیدی می روند بیشتر رنج ، آسیب و خطر می بینند و کمتر برخوردار می شوند اما آنانکه به سوی فعالیت های غیر مولد می روند شرایط مطلوبی یافته و سود بسیار می برند. 

مومنی افزود: برخوردهای سهل انگارانه و دور زننده هم تا امروز برای کشور مسیر نجات را باز نکرده است و نگاهی به اسناد رسمی دولتی که در خوشبینانه و محافظه کارانه ترین شرایط این وضعیت را بحرانی تعریف می کند نشانگر جدی بودن این مساله است. 

وی گسست نظام وار بین ساحت دانایی و عمل را از مسائل بنیادی دانست و اظهار کرد: از پیروزی انقلاب تا امروز تقریبا هر شیوه ای که برای برقراری پیوند بین آن ها در نظر بوده در دستور کار قرار گرفته است اما همچنان مشکل به قوت خود باقی است. 

وی ادامه داد: گزینه رقیب خلاقیت، توزیع مجدد نامیده می شود یعنی چیزی خلق نشود و داشته ها و موجودی ها فقط جابه جا شود. 

مومنی توزیع مجدد را که می تواند بحران آفرینی کند،مذموم دانست و گفت : این نوع توزیع همان دارایی هایی است که از طریق رانت، ربا و فساد ایجاد می شود.

وی گفت: وقتی عده ای که زورشان غالب است و چیزی خلق نمی کنند، قدرت جابه جایی موجودی ها را دارند، در این شکل، توزیع مجدد نمود می یابد و در این شرایط، دیده شدن بخشی از زلف زنان، مهمتر از مناسبات ربا می شود.

وی ادامه داد: وقتی توزیع مجدد بیش از حد بسط یابد بقای جامعه مورد تهدید قرار می گیرد، بحران کمیابی تشدید می شود و رقابت ها شکل مخرب و حذفی به خود گرفته و همکاری موضوعیت خود را از دست می دهد و در این شرایط الگوی مسلط بر مناسبات جامعه، ستیز شده و هرکسی برای دست اندازی به یک دارایی باید دیگری را حذف کند.

وی در دستور کار قرارگرفتن علم و تولید علم محور را عامل ایجاد فرصت در این زمینه دانست و گفت: گروه هایی که از واردات محصولات کشاورزی سود آنچنانی می برند، برنامه ای به نام طرح نکاشتن طراحی کرده اند، گویی در کشور ما مفت خوارگی و درو کردن نکاشته ها آنقدر کم است که می خواهند کشاورزان هم به این خیل بپیوندند.