امید

کنون که شما غرق شادی پیروزی روحانی هستید، من دلم پیش اون روستایی مستمند ساده دلی است که به امید سه برابر شدن یارانه اش به رئیسی رای داده بود. دلم پیش آن کارگر جنوب شهری است که پریشب با همسرش سوار بر موتور به بالای شهر آمده بود تا بگوید ایران فقط مال لکسوس سواران شمال شهر نیست. من الان دلم پیش آن پدر کم سوادی است که چند روز پیش از شهرستان تماس گرفته بود تا بگوید تبلیغات دروغین درباره سند 2030 را باور کرده است و برای آینده مذهبی و اخلاقی فرزندانش به رئیسی رای می دهد. من الان دلم پیش دختر محجبه نجیبی است که تصور میکرد ادامه دولت روحانی یعنی خیانت به اسلام، امام و آرمان های نظام.
الان که شما غرق شادی پیروزی در انتخاباتید من نگرانم. من دلواپسم. دلواپس آن اقلیتی که سهمش از سفره انقلاب، تنها سواری دادن است. همان پیاده نظامی که 4سال یکبار آنها را به صف می کنیم تا دلواپس ارزشها شوند، دلواپس آرمانها، دلواپس اسلام و انقلاب و امام. من نگران خشم آن طبقه فرودستی هستم که باور کرده 4درصدِ زالو صفت، خون آنها را مکیده  و اکنون اکثریت ملت برای آنها هورا می کشند. من دلواپسم. دلواپس ایران.