امید

 محسن رضایی، در یک برنامه تلویزیونی، در پاسخ به این سؤال که "خطاکارترین فرد در فتنه 88 را چه کسی می دانید؟" گفت: من مخالف این گفتمان صدا و سیما هستم زیرا آن را تنزل دادن یک حادثه بزرگ به یک و دو آدم می دانم، در حالی که واقعاً این حادثه خسارات بزرگی برای کشور داشت. البته کسانی که خطا کردند باید متناسب با خطایشان قانون تصمیم بگیرد. از کجا معلوم همین کسانی که مقابل موسوی و کروبی هستند فردا فتنه بزرگ درست نکنند؟ مگر موسوی و کروبی قبلاً جلوی فتنه ها نایستاده بودند، ولی امروز دچار فتنه شدند؟ لذا من مخالف این گفتمان صدا و سیما هستم که روی اشخاص متمرکز می شود. (+)کلاه منفعت از نمد 88 : چه کسانی مانع پیشرفت کشورند؟!

در این باره، نکات زیر قابل تأمل است:
1 - در سال 1388، حوادث بسیار تلخی در کشور رخ داد؛ عده ای کشته و مصدوم شدند، تعدادی راهی زندان شدند، توان عظیمی از کشور و نظام و مردم به هدر رفت، بسیاری از چهره های نظام هزینه دادند، اعتماد متقابل دولت و ملت، خدشه دار شد، اتحاد ملی شدیدترین آسیب ها را متحمل شد، وجهه سیاسی و بین المللی کشور به شدت آسیب دید و به معنای واقعی، کشور درگیر قهقرا شد.

این که مدام، حوادث 88 بازخوانی شود و هر روز، هر کسی بر مبنای سلیقه و منافع خود و جناح اش، آن وقایع تلخ را به نفع خویش مصادره نماید، نه تنها دردی را از کشور و نظام و ملت دوا نمی کند، بلکه احیای اختلافاتی را رقم می زند که قاعدتاً باید به سمت ترمیم بروند. وقایع تلخ 88، جزو خاطرات افتخار آمیز کشور نیستند که مدام به یاد آورده شوند. دهه فجر و هفته دفاع مقدس نیست که گرامی داشته شود. رویداد تلخی بود که ملت را آشفته خاطر کرد. دولت و ملت ایران، صد البته که باید از آن ماجراها، درس ها و عبرت های لازم را بگیرند و این، هرگز به معنای آن نیست که هر گروهی و جناحی، از 88 چماقی درست کند و بر سر دیگران بکوبد.

تردید نکنید که توقف در ایستگاه 88، توان کشور را برای پیشرفت و دویدن در مسابقه منطقه ای و جهانی توسعه، از بین می برد. انرژی کشور یا باید صرف نبش قبر و دعوا بر سر ماجراهای به تاریخ پیوسته و وحدت شکنی شود و یا باید با گذر از گذشته و درس آموزی از آن، مصروف هدفگذاری، برنامه ریزی و عملگرایی برای رسیدن به آینده ای بهتر شود. کسانی که کشور را در گذشته ها متوقف می کنند، آیا واقعاً دلسوز کشور و مردم و نظام و انقلاب هستند؟!

2 - حرف زدن از فتنه و فحاشی به چند چهره خاص، به دژی تبدیل شده است که هر کس بخواهد برای خود جایگاهی دست و پا کند، می تواند با کمی حرف زدن وارد آن شود. قطعاً بسیاری از کسانی که علیه فتنه سخن می گویند، به سخنان خود ایمان دارند ولی واقعیت این است که بسیاری از فرصت طلبان هم می کوشند از نمد 88 برای خود کلاهی درست کنند. اینان کسانی هستند که طرف قدرت و برنده هر ماجرا هستند و اگر روند ماجراهای 88 به سمت دیگری می رفت، اینان اکنون در جبهه دیگری بودند.

چنین "نان به نرخ روز خور" هایی، همان گونه که محسن رضایی هم به درستی و صراحت گفته، این قابلیت را دارند که خود منشأ فتنه‌ای دیگر باشند. بنابراین، دمیدن بر آتش 88، تنها به نفع کاسبان فتنه است و هیچ سودی به حال کشور ندارد. صدا و سیما نیز در این ماجرا یا درگیر جهالت است یا برخی ذی نفعان از رسانه ای که باید ملی باشد، به نفع خود بهره برداری می کنند. نتیجه نیز چیزی جز پر رنگ کردن اختلافاتی که به مرور زمان باید کمرنگ تر شوند، نیست. امروز کشور به همگرایی ملی نیاز دارد و مدام از اختلاف دیرین گفتن، در تضاد با وحدت ملی و پیشرفت کشور است.